Ook ik zou meedoen met de adventskalender van #decemberglutenvrij, maar helaas moest ik door familieomstandigheden mijn plekje afstaan aan een medeblogger. Begin december werd mijn schoonvader plots opgenomen in het ziekenhuis. Hij voelde zich niet zo lekker, zag een beetje geel. De artsen dachten in eerste instantie dat hij tijdens zijn reis naar China hepatitis had opgelopen. Maar de uitslagen waren allemaal tegenstrijdig en zijn situatie verslechterde, de artsen zaten echt met hun handen in het haar, wisten niet wat er met mijn schoonvader aan de hand was. Uiteindelijk kwam de diagnose: een zeer zeldzame vorm van kanker, een melanoom in het lichaam. Slechts 2 op de 6 miljoen mensen krijgt deze vorm, heel zeldzaam dus. Helaas kon men niks meer voor hem doen en is hij tien dagen later vredig gestorven in het bijzijn van zijn vrouw en kinderen.

Wij hadden al een vakantie naar Oostenrijk geboekt met mijn vader en zus en zijn twee dagen na de begrafenis toch vertrokken. Het zou wel eens de laatste vakantie met mijn vader kunnen zijn, zei mijn man nog. Even leek hij gelijk te krijgen. Mijn vader kreeg in Oostenrijk pijn in zijn voet. Aangezien hij al jaren kwakkelt met zijn voeten, vanwege diabetes, wisten wij dat het misschien wel eens goed fout kon zijn. Nog in Oostenrijk zijn er foto’s gemaakt en nam de arts mij terzijde met de mededeling dat wij in Nederland direct naar het ziekenhuis moesten en dat amputatie waarschijnlijk de enige oplossing was. In Nederland werd bevestigd dat hij een infectie in zijn bot heeft en dat zijn onderbeen met spoed geamputeerd moet worden. We wisten dat het vroeg of laat een keer ging gebeuren. Maar ik had gehoopt dat het na mijn bevalling zou zijn. Hij heeft inmiddels de operatie achter de rug en deze is zeer goed verlopen. De infectie was rustig, waardoor ze zijn onderbeen in een keer eraf konden halen. Een prachtig staaltje chirurgenwerk. Nu op naar de revalidatie.

Voor mij was het allemaal toch een beetje veel. Mijn lichaam zei “Ho, stop! Denk aan jezelf en aan de baby in je buik!” Ik ben het jaar begonnen met een zware buikgriep. Dacht eerst dat ik gluten had binnengekregen, maar na 10 dagen diarree leek het me toch meer een virusje. Het leek zich te verbeteren, maar ik werd goed in de gaten gehouden door mijn huisarts. Er zijn heel wat buisjes bloed geprikt. Toen eind januari, op de verjaardag van mijn man, bleek dat mijn bloedwaarden waren verslechterd moest ik mij nog dezelfde avond melden bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ze hadden het vermoeden dat ik last had van zwangerschapscholestase. Ik werd gelijk een paar dagen in het ziekenhuis opgenomen. Het bleek inderdaad zwangerschapscholestase te zijn. En dan staat je wereld toch weer een beetje op zijn kop. Onze kleine meid wordt uiterlijk vrijdag aanstaande ingeleid. Dus de komende weken, zal er weer en stilte zijn op mijn website en ik had van die goede voornemens gemaakt voor 2015.

Filed under: Persoonlijk | 2 Comments »